Op deze plek leest u verhalen over bewoners van Nijestee. Later we eerlijk zijn: het zijn vaak succesverhalen… Ieder verhaal heeft twee kanten; geen licht zonder schaduw. Dit is het eerlijke verhaal van een mevrouw uit Lewenborg.
We spreken met een bescheiden mevrouw die sinds het begin in Lewenborg woont, dus al bijna 50 jaar. “We werden het huis uit gezet, want mijn man was alcoholist, waardoor we een huurachterstand hadden. Van Nijestee – of hoe ze toen heetten – mochten we hier wonen. Het was kleiner, maar de drie kinderen hebben het prachtig gehad. Toen na een jaar of wat mijn man weg was, werd ook voor mij het leven beter. Want die eerste jaren kwam ik nauwelijks buiten, ik schaamde me!”
Zo, de kop is eraf! Vervolgens beginnen de herinneringen te komen. “Er was niks hier; nou ja, bijna niks. Een dokterswacht en een apotheek, en een noodsupermarktje: de Wolda. School? Nee, de kinderen moesten naar de Oosterparkwijk, met de kleuterbus. Later werd het beter, kwamen er meer mensen en een school en winkels.”
“Dat er niks was, was ook een voordeel van die beginjaren. Overal was ruimte, groen. Ik stortte me op een kinderboerderij hier, met paarden en pony’s. Een oude pottenbakkerij mochten we gebruiken voor stallen en een binnenbak. De kinderen profiteerden ervan, hier zijn veel ‘paardenmeisjes’ ontloken. Als de school zoveel jaar bestond, mochten de kinderen een rondje op een pony, Sinterklaas haalde zijn schimmel bij ons vandaan… Later werd het een heuse kinderboerderij. De politie was blij daarmee, wij hielden de jeugd van de straat. En overal was groen om met de paarden heen te gaan. Mijn kinderen zijn echt in het groen en met beesten grootgebracht. Dat zit er nog steeds in!”
De start was belabberd, maar deze mevrouw heeft haar rug gerecht. In haar stukje Lewenborg was ze op een gegeven moment buurtmoeder, jongerenwerkster, paardenhoedster, verpleegster… alles! “De jeugd zat altijd hier. Feestjes, kampvuurtje in de tuin, pannenkoeken bakken. En belangrijker: ze konden hier terecht, vonden een luisterend oor, waren hier veilig. Zo heb ik toch mijn bijdrage kunnen leveren.”
“Zo lang ik nog hier kan blijven, wil ik hier wonen. Ik kan nog naar de winkel lopen, ik heb hier een tuin en het belangrijkste: het is echt mijn eigen huis, ik voel me hier thuis.”
(Op verzoek van mevrouw staat haar naam niet in dit artikel.)
Bron foto: Wikipedia-Lewenborg
.jpg)
