Je bent een kerngezonde baggeraar van tegen de 40 en dan krijg je de waterpokken. Even uitzieken en er weer tegenaan, zou je zeggen. Maar wat ook mogelijk blijkt: daardoor arbeidsongeschikt worden! Dit is een verhaal over de dood in de ogen kijken en redenen om te leven hebben. Dit is een verhaal over trots, hoop en wilskracht. Dit is het verhaal van Anchelo Quammie (48 jaar).
We zitten in de spierwitte woonkamer/keuken van zijn gloednieuwe hoekwoning aan de Berkenlaan. Een immense tv, wat krukken en een hondenmandje zijn de enige meubels. Anchelo: “De rest moet nog komen, ik zit er net in. Ik heb drie jaar gespaard voor allemaal nieuwe spullen, speciaal voor deze mooie plek. Het voelde meteen als thuiskomen, ik ga hier nooit meer weg.”
Wat is er gebeurd? In sneltreinvaart: waterpokken die naar binnen zijn geslagen, longen zwaar beschadigd, in coma gelegen, middenrif gescheurd, daaraan in twee jaar drie maal geopereerd, enorm verzwakt en weer moeten leren lopen tijdens revalidatie. En nu is hij hersteld, maar wel arbeidsongeschikt. Anchelo is trots: “Ik heb me niet 100 procent laten afkeuren, want dan is er geen hoop meer. Hoop doet leven; ik hoop ooit weer iets te kunnen doen, te kunnen werken.”
“Ik wil ooit voetballen met mijn zoons. Dat geeft me de wilskracht om sterk te zijn. Om nooit op te geven.”
Anchelo Quammie -
Als alleenstaande vader zijn zijn drie zoons (van 16, 13 en 2 jaar oud) alles voor hem. Ze zijn regelmatig in huis, waarom hij ook voldoende slaapkamers wenste. “Ik ga binnenkort de slaapkamer van de jongste inrichten”, vertelt hij blij. De middelste was 5 toen ik ziek werd. Hij heeft alles meegemaakt, ziekenhuizen, revalideren… Ik leef voor mijn kinderen! Gelukkig krijg ik hulp van mijn ex, en via ZINN en het WIJ-team. Bovendien zijn alle voorzieningen hier vlakbij; dat is ideaal voor mij.”
In belangrijke mate is Anchelo zelf verantwoordelijk voor zijn herstel. Hij is zelf naar de sportschool gegaan en heeft daar veel getraind: lopen en conditie opbouwen. Anchelo vertelt over een bijzondere ontmoeting in de sportschool. Een man loopt op hem af, lachend, maar met de tranen in de ogen. Hij herinnert Anchelo eraan dat ze ooit samen in een ziekenhuis lagen, beiden meer dood dan levend. En nu lopen ze, lachen ze; ze léven beiden. Anchelo: “Ja, ik ben een trots mens. Trots op mijn kinderen, en trots op wat ik bereikt heb.”
Eerst woonde Anchelo aan de Eglantierstraat. Hij had die woning aan de binnenkant mooi opgeknapt, maar toen kwam de brief: te oud, dus sloop. Qua budget rekende hij op een andere oude woning, maar in zijn situatie hoopte hij op nieuwbouw. Beter voor zijn astma, en beter in zijn situatie. Nijestee luisterde naar hem en ging op zoek. De oplossing luidde, in goed overleg, dat hij eerst naar een tijdelijke woning aan de Zonnelaan zou gaan en dan in de nieuwbouw aan de Berkenlaan terecht kon. Door corona en stikstofcrisis heeft hij langer aan de Zonnelaan gewoond dan de bedoeling was, maar hij zat daar goed. “Nijestee heeft die woning compleet gerenoveerd voor mij, zonder dat ik erom vroeg. Dat was super! En de verhuizing naar hier was ook tot in de puntjes geregeld.”
“Ik wil even zeggen dat de twee mensen van Nijestee mij het hele proces enorm geholpen hebben. Annelies en Jolanda zijn toppers! Ik wen niet snel aan nieuwe dingen, maar toch heb ik nooit stress gehad van de verhuizingen. Want ik wist dat het bij hen in goede handen was; ik kon erop vertrouwen.”
Tekst: Jeroen Tollenaar
Foto's: Siese Veenstra
.jpg)